"Entliczek Pentliczek" Agatha Christie | Recenzja [10]

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki jednej z moich ulubionych autorek kryminałów - Agathy Christie. Mam za sobą sporo dzieł tej autorki, jednak dopiero teraz odważyłam się coś o nich napisać. Dlaczego? Recenzje jej książek na pewno nie będą długie, ponieważ nie jestem w stanie za dużo o nich powiedzieć. Pozycje Agathy są dość krótkie (200/300 stron, czasami mniej) i po prostu boję się, że pisząc więcej mogłabym coś spoilerować.

"Oczywiście, mogę udzielić ci rady, Jean, chociaż doprawdy nie wiem, po co ludzie w ogóle proszą o rady. I tak nigdy ich nie słuchają."

Tytuł: Entliczek Pentliczek

Autor: Agatha Christie

Seria: Klasyka kryminału

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Liczba stron: 180

"Entliczek Pentliczek" to 52 pozycja Agathy Christie. Opowiada o studenckim pensjonacie przy Hickory Road 26 w którym najpierw giną przypadkowe przedmioty, a potem również i ludzie.

Panna Lemon, sekretarka Herculesa Poirot, rzadko popełnia błędy, ba! Nigdy tego nie robi! "Nigdy nie była chora, nigdy zmęczona, nigdy zdenerwowana, nigdy niedokładna". Jednak pewnego razu detektyw znajduje 3 błędy w bardzo prostym liście. Okazało się, że Panna Lemon jest rozkojarzona z powodu jej siostry, pani Hubbard, która pracuje w pensjonacie przy Hickory Road 26.




Pracownica pensjonatu bardzo lubi młodzież, dlatego bardzo się martwi kiedy zaczynaj ginąć najróżniejsze przedmioty. Hercules Poirot jest bardzo zaintrygowany tą sprawą, dlatego postanawia odkryć tajemnicę domu dla studentów.

"Przerwał, a potem dodał powoli: - To oznacza....

 -Morderstwo - powiedział Hercules Poirot".

Co wspólnego ma plecak, bransoletka, wieczorowy pantofel z solą do kąpieli? Po co komu stetoskop? Oczywiście zaginionych przedmiotów jest o wiele więcej. Pojawia się też pytanie, kto pociął apaszkę Valerie? Oraz kto wylał atrament na robione miesiącami notatki Elizabeth? Wszystko wydaje się głupim psikusem któregoś ze studentów. Wszyscy mają nadzieję, że to tylko głupi żart, dopóki nie pojawia się pierwsza ofiara...



Już od jakiegoś czasu zaczytuję się w książkach Agathy Christie, głównie te z Herculesem Poirot. Bardzo polubiłam się z tą postacią, dlatego byłam bardzo zawiedziona, że w tej książce jest jej niewiele, naprawdę. Tak jak zazwyczaj w książkach, które do tej pory czytałam zagadkę rozwiązywał głównie detektyw, a w drugiej kolejności policja, tak tutaj było odwrotnie. Jednak mimo wszystko książka bardzo mi się spodobała, uwielbiam styl autorki. Jej pozycje są krótkie ale autorka potrafi w tych 200 stronach zawrzeć wszystko co najpotrzebniejsze.

"-To straszne - szepnął, pomagając detektywowi zdjąć płaszcz - Mamy tu policję cały czas! Zadają pytania, idą tu, idą tam, zaglądają do szaf, zaglądają do szuflad, wchodzą nawet do Marii do kuchni. Maria bardzo zła. Mówi, że chce zdzielić policjanta wałkiem, ale ja mówię lepiej nie. Mówię, że policjant nie lubi dostać wałkiem i może narobić nam kłopotu, jak Maria go zdzieli".

Myślę, że jeśli jesteście fanami Agathy, to jest to pozycja po którą musicie sięgnąć. Może na pierwsze spotkanie z tą autorką bym jej nie poleciła, chociaż.. kto wie. A nóż komuś przypadnie do gustu? ;)


Pozdrawiam,
Mare